[Nieuwe foto's in de gallery 28-08-07 Laos]Het laatste verhaal eindigde in Udomxai, een rauw stadje in het noorden van Laos. De ochtend na het schrijven van het laatste bericht kwam ik een erg interessant persoon tegen, Tom (44) uit Ierland, die vanuit Ierland naar Australië aan het reizen was zonder te vliegen. Wat een held. Na wat verhalen over en weer zijn we de tempel van Udomxai aan het bekijken gegaan. Boven op de tempelberg kwamen we een leerling monnik tegen die ons uitnodigde naar zijn tempel te komen die 7 km van Udomxai lag. Snel een fiets gehuurd en daar ging het heen, heuvel op, heuvel af, bamboe bruggetje over, twee keer links, drie keer bellen voor de koeien en we waren er. Eenmaal daar hebben we in zijn hutje met nog een paar andere leerling monniken wat fruit gegeten en gingen de verhalen uiteraard weer heen en weer. Na een uur hebben we de leerling monnik geld gegeven om een woordenboek Lao-Engels te kopen en gingen we net voor het donker weer terug, want we hadden met een paar Spaans sprekende mensen afgesproken. Die avond werd het nog heel gezellig en uiteindelijk zijn we op een festivalletje beland waar het hele stadje bij elkaar kwam om kaarsen aan te steken bij een grote Boeddha.
Na drie dagen Udomxai was het mooi geweest, ik had Tom verteld over mijn plan om naar Ban Na te gaan, een afgelegen dorpje waarvoor je eerst met de bus naar Nong Khiaw (4 uur) moet, vervolgens met de boot naar Muong Ngoi (1 uur) en vanaf daar per voet nog twee uur door de rijstvelden. Tom's interesse was gewekt, want hij was er nog nooit geweest en 's ochtend ging er een bus naar Nong Khiaw. In de bus zaten al een aantal Laotianen, maar ook een kerel waarvan menigeen zou zeggen dat hij een enorme geestelijke wond heeft. Ja, een volle baard waar je U tegen zegt, maar eenmaal onderweg bleek het een hele geschikte kerel te zijn, Armin genaamd, uit Italië, spreekt Duits en heeft thuis een commodore 64. Het eerste stuk met de bus ging zonder problemen, behalve dat er weer eens een kind haar maagsappen niet binnen kon houden, wat een lucht. Gelukkig had ik nog wierrook bij me en toen ik dat aanstak midden in de bus keek menig Laotiaan me opgelucht aan. Eenmaal in Nong Khaiw bleek dat het een erg klein dorpje was dat gebouwd was om een brug. Het begon te regenen, maar we hadden nog een boot trip van een uur voor de boeg. De boot bleek een dak te hebben, dus de regen was geen probleem en een goed uur later zetten we voet aan wal in het dorpje Muong Ngoi. Gelijk kwam ons een lichtelijk krankzinnig, maar zeer schoon ogend meisje tegemoet om ons naar haar guesthouse te leiden. Het bleek het beste guesthouse in het dorp en voor maar 3 dollar per kamer was de keuze snel gemaakt. In Muong Ngoi vind je geen auto's, geen asfalt, geen straatlantaarns en al helemaal geen tuktuk's. Nu is dat ook nergens voor nodig, want het hele dorp zit aan één straat en er gaat één pad de jungle in om via een grot bij wat afgelegen dorpjes als Ban Na te komen. In het guesthouse zijn we wat leuke mensen tegengekomen en dat in combinatie met goedkoop, goed eten en drinken werd het een gezellige avond. De volgende dag zijn we in zo'n twee uur via een 'pad' door de rijstvelden naar Ban Na gelopen. Er zou daar een schooltje gevestigd zijn dat door Nederlanders werd gerund, het schooltje heb ik gevonden, maar de Nederlanders waren net die dag op bezoek bij een ander dorpje, jammer. Na wat gedronken te hebben zijn we terug gaan lopen om via de grot net in de laatste tien minuten zeiknat te regenen. Mijn schoenen kreeg ik in de vier dagen daarna niet droog, zo vochtig was alles.
Na twee dagen in Muong Ngoi was het mooi geweest en begon mijn terugweg naar huis...een raar moment, wetend dat je vanaf dat moment een week lang alleen maar dichter bij huis komt. Met Tom en Armin ben ik naar Luang Prabang gegaan, de enige ontwikkelde stad op de hoofdstad Vientiane na, waar ik in Laos zou komen. Twee dagen rondkijken was voor mij genoeg om afscheid te nemen en de laatste bus van dit tripje richting Vientiane te pakken. In Vientiane heb ik een goedkoop stapelbed geboekt en bedacht ik me dat ik de businesscard van die mijnbaas nog in mijn portemonnee had. Ik belde de beste man en een uur later stond hij voor mijn guesthouse om een pilsje te gaan drinken. Na twee pilsjes in de open lucht vroeg hij of ik eens wilde zien hoe hij met zijn vrienden altijd stapt. Natuurlijk wilde ik dat zien en voor ik het wist zat ik in een vervallen toko naar een raar tafereel te staren. Ik was in een karaoke bar beland, maar niet zo maar een, in deze karaoke bar kreeg je een meisje bij je drankje. Naast elke vieze oude man zat een jong meisje die ze voor 2 dollar per uur mochten 'aaien'...en meer voor meer geld. Ik werd er lichtelijk onpasselijk van, maar gelukkig werd er geen meisje aan mij opgedrongen, wel aangeboden. Die mijnbaas zat er vrolijk bij met zijn colaatje en zijn vrienden hadden het allemaal naar hun zin, maar ik had me wel eens beter vermaakt. Wel ben ik nog even aan de praat geweest met één van die meisjes en het bleek dat ze het puur deed voor haar studie...gekkenwerk. Nouja, dat ook weer gezien en na een uur was het ook voorbij, de toko ging sluiten en de mijnbaas bracht me netjes naar mijn guesthouse. We hadden de volgende ochtend afgesproken want hij wilde me nog traditioneel Vietnamees ontbijt laten proberen. Toen ik terug kwam in mijn guesthouse kwam de receptioniste naar me toe en deelde me mee dat ik een 'room upgrade' had gekregen, van mijn stapelbedje ging ik naar een ruim bed met tv, warm water, airco, alles, had die kerel geregeld, prima! De volgende ochtend ontbijt was ook goed toeven en tenslotte heeft hij zelfs een treinticket voor me gekocht naar Bangkok, die kerel heeft geld teveel.
De grensovergang van Laos naar Thailand ging heel wat makkelijker dan die van Cambodja naar Laos en na zo'n tien minuten was ik gestempeld en wel in Thailand. Ik kreeg een lift naar het treinstation van een politieagent en eenmaal daar moest ik vier uur wachten totdat de trein vertrok. Aan de overkant van de weg hoorde ik iets dat ik in geen vier maanden meer gehoord had, Pink Floyd. Ik werd erg blij en volgde de muziek. Het bleek dat tegenover het station een man woonde die muziekfanaat was. Hij had 10.000 nummers op zijn computer staan en toen ik met hem aan de praat kwam en hem heel wat nieuwe muziek kon aanbieden werd het gezellig. Na vier uur vol flamenco, oude rock en cafebar 401 ging mijn trein naar Bangkok en liet ik de beste man met een brede glimlach achter.
In de trein kwam ik een heel aantal Nederlanders tegen en na een goede nachtrust kwamen we 's morgens om een uur of 7 in Bangkok aan. Ik had een guesthouse in een rustige buurt geboekt voor vier dagen, ben vier dagen aan het ronddwalen geweest door de stad. Bangkok is enorm, westers en was na vier maanden zonder dit soort dingen zowel een verademing als een shock. Zo heb je daar de McDelivery, kwestie van '1711' bellen, zeggen welk hotel je zit, zeggen welk McMenu je wilt en hopsakee, 5 minuten later komen ze het brengen. Ik kwam op de laatste avond nog een leuke meid tegen waarmee ik naar het vliegveld ben gegaan, want ze vloog ook die avond vanuit Bangkok weg, maar verder was de stad tegen mij behoorlijk onpersoonlijk.
De vlucht verliep soepel, na een tussenstop van 4 uur in Dubai kwam ik 's middags in Düsseldorf aan. Ik had Marije (een goede vriendin) verteld dat ik een dag eerder dan aangekondigd terug zou komen en vervolgens bood ze aan om me te komen oppikken. Ze hield zich aan d'r belofte en een uurtje na de landing en een bak koffie zaten we op de autobahn richting Nederland. In Deventer werd ik afgezet want Marije kreeg nog bezoek en van daar uit werd ik door Maikel opgepikt die me naar Mariënheem bracht. Onderweg had ik mijn moeder toevallig al zien lopen, dus bij thuiskomst was alleen mijn zusje er. Toen ook zij weg was heb ik het huis volgezet met souvenirs en ben ik zelf maar weg gegaan, om een uur later terug te komen en mijn moeder vol verbazing aan te treffen, dat was heel grappig.
Een dag na terugkomst barstte het Luttenbergs feest los, 3 dagen daar, 2 nachten in een tent bij Michel van Theo van de Dodde geslapen, vervolgens met een zere keel begonnen aan 6 dagen Lowlands in Biddinghuizen (3 dag artiestenvervoer, 3 dagen afbreken), daar ging de zere keel al snel over, dagje rust om vervolgens door te stromen naar Stöppelhaene in Raalte....en nu eigelijk de tweede dag dat ik niks te doen heb en met mijn verslag voor de opdracht bezig kan.
De komende twee weken wil ik druk met het verslag van de opdracht in Cambodja bezig om in September of Oktober mijn diploma te krijgen. Voor Cambodja had ik in de planning staan om in Delft door te studeren in de richting 'design for interaction', maar daar ben ik op terug gekomen. Er zijn nog een aantal richtingen die ik minstens zo leuk vind dus ga ik eerst even goed bekijken waar ik nou echt in door wil.
De komende tijd ligt dus helemaal open, wellicht ontbloeien er nog een aantal reisverhalen uit die onzekerheid.
