Koude temperaturen, vinyl en foto's als nooit tevoren

[Foto hierboven: kinderen selecteren een voorbeeldontwerp]
Nieuwe foto's, ik ben er trots op. Dit keer heb ik geprobeerd Cambodja een beetje nostalgisch weer te geven. Alle foto's zijn 100% origineel en in de afgelopen twee maanden gemaakt, alleen is alle kleur er uit gehaald. Ook heb ik er een lichte oranje korrel overheen gegooid, uit pure nostalgie. Ja, ik ben er blij mee! Eén tip voor het kijken van de foto's, je kunt de foto's ook nog groter bekijken door op de grote foto met de rechter muisknop te klikken op vervolgens op 'Open Image in New Window' te klikken. [Nostalgisch Cambodja]

Met Led Zepplin op de achtergrond kom ik bij het volgende puntje, vinyl. Honderden '60- '70'en '80-er platen in een afgelegen barretje in Phnom Penh, ook dat maakt me blij. Afgelopen zaterdag hebben ik en Bas de stad afgezocht naar leuke nieuwe plekken. Zo waren we op een gegeven moment ook op zoek naar de enige bowling baan in het land, "Superbowl" genaamd, gevestigd in een groot winkelcentrum. Eénmaal daar zat er al een groep mensen, overduidelijk van Nederlandse komaf, gauw wegwezen dus. Met de bowlingbaan in de rug kwam ons een hele stroom BrEeZAh-sletten tegemoet. De schreeuwende stroom deed ons afvragen wat er verderop gaande was en de stroom bleek uit te monden in een heuse BrEeZAh-slet-zee. Na een korte evaluatie van onze lokatie bleek dat we wel in een live uitzending van het Cambodjaanse TMF terecht gekomen moesten zijn, allemaal optredens, allemaal camera's, lampen, twee presentatoren, af en toe reclame, ja, we waren bij de live opnames van een tv programma beland. Na een half uur vol Khmer spektakel was het ook weer afgelopen en via een paar barretjes belandde ik weer in mijn bed. Dit keer had ik een beetje een raar bed, niet zozeer mijn bed, niet zozeer mijn guesthouse, maar de lokatie was raar. Het guesthouse was namelijk tegenover Toul Sleng, een voormalig martelcentrum van de Rode Khmer, waar in de hoogtijdagen in '74-'79 zo'n 100 mensen per dag werden 'verwerkt' en doorgestuurd naar de killing fields...

Toch heb ik daar prima weten te slapen en de volgende dag ging ik terug naar het weeshuis, maar niet voordat ik even naar de supermarkt was geweest voor de broodnodige tandpasta....en n in de supermarkt stond een fles Grolsch in de koeling! Gelijk gekocht, voor 3 dollar was de beugel van mij, dat is tevens de prijs van acht andere biertjes, maargoed, 's avonds in het weeshuis heb ik me tijdens een filmpje erg goed gedaan aan het Enschedeeese brouwsel. Hij smaakte zelfs zo goed dat ik er een zere keel van had!

De volgende ochtend had ik alweer een zere keel, dit keer was het niet de schuld van Grolsch, maar dan de 'kou' die ochtend. Sinds ik hier zit is het nog nooit zo koud geweest, ik heb er maar een trui bij aangetrokken. Geen gelul, het was 27 graden celcius en ik had het koud! Dat is toch niet normaal meer. Okay, het is normaal niet kouder dan 30 graden, ook 's nachts niet, maar dat ik ooit 27 graden celcius koud zou vinden had ik van tevoren niet gedacht. Absurd.

Na deze rariteiten maar weer wat over de opdracht. De conceptfase zit er op. Ik ben nu met het eindontwerp bezig. Na heel wat diagrammen, schema's en omwegen komt het er op neer dat ik een verpakking van.....karton ga maken. De verpakking is.....vierkant. Dit mag allemaal een beetje 'kort door de bocht' lijken, maar het blijkt dat bijna alles dat je koopt niet zomaar in een vierkante doos zit! Het eindontwerp bestaat uit een glimmende bedrukte doos met aan de buitenkant een soort 'ganzenbord'-spel verwerkt. Ook komt er en gebruiksershandleiding met tekst in het Engels en Khmer en een soort stripverhaal voor de analfabeten. Als een soort van echtheidskenmerk komt er nog een extra glow-in-the-dark laag over de verpakking, waardoor het Kamworks logo en de afbeelding van de lamp op de verpakking in het donker licht uitstralen. Ik heb nu nog zo'n week nodig voor het eindontwerp, een dag om een prototype in elkaar te zetten, een dag om zekerheid te krijgen over de prijzen van de drukker, de verf en het zeefdruk materiaal en nog een week om de boel te evalueren onder de boerenbevolking. Ik heb nog zo'n vier weken, dus kan ik mooi nog een week met het uitwerken van mijn verslag bezig. Dan ben ik op 20 juli klaar hier en ga ik nog drie weken reizen. Ik begin in Thailand en eindig in Thailand, want van daar uit vlieg ik op 10 augustus terug naar huis.

Dat was het weer, geniet van de foto's en tot over een maand of twee!

Beroerd op een paradijselijk eiland

[foto hierboven: Ik, Bas, Miriam en Jony. Martijn was een duik aan het nemen.]
Al starend naar een witte muur, waar salamanders op jacht zijn naar kleine vliegende beestjes, begin ik dit verhaal. Het is een uur of half 8 's avonds en ik lig als enige al op bed en ik voel me beroerd. Eigenlijk begon het allemaal dit weekend, ik moest kiezen tussen een tripje door een bergachtig natuurgebied of een weekend met twaalf weeskinderen en alle studenten naar bamboo island; een paradijselijk eiland voor de kust van Sihanoukville in het zuiden van Cambodja. Uiteindelijk ben ik overgehaald om naar het eiland te gaan, omdat het toch wel enorm gaaf is om met twaalf wezen en alle studenten zo'n tripje te maken, de meeste van die kinderen hadden de zee nog nooit gezien. Op zondagochtend om 05:00 uur vertrokken we vanaf het weeshuis, en hoe! Twaalf wezen, vier studenten, Arjen, Leaps en ook nog een begeleidster voor de kinderen, allemaal in Arjen's Auto. Van plastic en scaff buizen was een dakje gemaakt voor eventuele buien en felle zon. In de achterbak was het flink proppen, want op een stukje van zo'n drie vierkante meter zaten zo'n acht weeskinderen en vijf volwassenen...dat is krap. Onderweg was het niet altijd even relaxed, met een zere kont, een klapperend zeil en een wind van zo'n negentig km/u, vier uur lang, was het een behoorlijke belevenis.

Toch bleek dit niet het ruigste ritje van het weekend te zijn, eenmaal in Sihanoukville stapten we namelijk over op een boot naar bamboo island, maar sinds een steiger ontbrak moest ik tot aan mijn navel door het water. Cambodjanen kwamen uiteraard niet meer bij de grond en moesten zwemmen. Met een natte broek op die boot bleek dat de zee behoorlijk ruig was. De golven stonden haaks op onze vaarrichting met als gevolg dat menig pessimistisch ingesteld brits viswijf af en toe een schreeuw uitte. Halverwege stond er te veel water in de boot en moesten we vijf minuten stoppen om het water weg te pompen, ik was net zo'n beetje droog, maar een duik op volle zee sla ik niet af. Eenmaal op bamboo island ging het ook zo, nat, droog, nat droog, met als gevolg dat ik 's avonds koppijn had en maar vroeg naar bed ging.

De volgende dag gingen we vol goede moed een ochtendduik maken, maar omdat ik mijn zwembroek was vergeten en in mijn korte broek zwom had ik even niet aan mijn telefoon gedacht...die dus vrolijk met mij mee zwom. Sukkel dat ik ben. Ik heb het apparaat op het eiland gelijk afgespoeld met zoet water, maar kreeg hem niet meer aan de praat, met als resultaat dat ik nu dus niet te bereiken ben en de tijd niet meer bij me heb. Na een luie dag met wat wandelingen verliet het gezelschap om drie uur het eiland. Arjen reed weer met zijn wagen terug, maar Bas, Miriam en ik hadden daar geen zin in, daarnaast begon ik me hondsberoerd te voelen. In het resort Coasters werd ons gratis een kamer aangeboden, het resort was namelijk van dezelfde man als het resort op bamboo island.

Na een theetje en een halve hamburger ging ik even plat om te zien of ik die beroerdheid in een powernap weg kon slapen. Op een gegeven moment begon ik te trillen, had het koud, hete adem, ik moest wel koorts hebben. De uitnodiging van Bas en Miriam om nog een cocktail te gaan drinken heb ik maar afgeslagen en uiteindelijk heb ik tot een uur of vier 's nachts beroerd op bed gelegen, daarna ging het iets beter. Om zeven uur ging de wekker en ik was weer redelijk helder, het enige nadeel was dat er een busreis van vier uur voor de boeg stond.

Reizen met de bus in Cambodja is niet te vergelijken met Nederland. De enige overeenkomst is dat je in een bus zit. Ten eerste is het verrekte koud in zo'n bus door de airco. Alle knopjes van de airco zijn kapot waardoor je continu in een stroom van koude lucht zit. Daarnaast heeft elke bus een televisie, fikse geluidsset en een Video CD player. De variatie is ver te zoeken, je heb OF karaoke OF Cambodjaanse stand-up comedy. De karaoke staat altijd knetter hard en komt daardoor overstuurd uit de luidsprekers, het zijn allemaal van die foeilelijke midi nummers en niemand zingt mee. De Cambodjaanse comedy is nog erger, het lijkt wel of er in het hele land exact zes mensen zijn die op televisie aan comedy doen en volgens mij zijn ze geselecteerd om een zo irritant mogelijke stem te hebben plus een uiterlijk waar je simpelweg van schrikt. Vandaag was er zelfs een Cambodjaanse dwerg met lang krullend haar, zo'n vieze baard en een vlas snorretje....wat smerig! Anyway, vier uur in die bus was dus ook niet optimaal en die airco kon ik al helemaal niet waarderen want ik begon weer te trillen van de kou. Gelukkig viel er een Cambodjaan tegen me in slaap waardoor ik nog enigszins warm bleef.

Eenmaal in Phnom Penh heb ik mijn telefoon laten reinigen voor drie dollar, hij deed weer iets, maar het meeste werkte nog niet. Voor twintig dollar kon ik hem echter laten repareren dus heb ik dat maar laten doen, over een paar dagen kan ik de telefoon weer op halen. Arjen was toevallig in Phnom Penh en heeft ons meegenomen naar het weeshuis waar ik nu tegen de witte muur aan het staren lig, waar de salamanders blijkbaar hun maag vol hebben, want ik zie ze niet meer.

...En toen ging ik slapen. Het is nu 06:30 's morgens, dauw op het gras, ik ben weer zo fit als het hoort en heb genoeg geslapen. De beroerdheid is voorbij, ik ben weer blij en ga zo maar weer lekker met de opdracht verder. Ik heb nog vier weken voor de opdracht, heb alle concepten nu af en ga vanaf nu met het uiteindelijke ontwerp bezig. Het enige dat er nog tussendoor komt is een focus group met een aantal Cambodjaanse mensen om er achter te komen wat hun kijk is op bepaalde materialen en kleuren voor de verpakking. Daarover de volgende keer meer.

Mariënhemers, veel plezier op de midzomerfeesten die ik weer mis, het tuinhuisje zal wel weer bomvol komen te zitten, het orgel zal wel overuren gaan draaien en er zullen vast wel weer sterke verhalen ontstaan die ik graag hoor!

Concepten, een date en mooie vooruitzichten

[Nieuwe foto's in Cambodja 4]
Er is weer genoeg om over te vertellen. Met de opdracht gaat het lekker, afgelopen twee weekenden lekker rustig aan gedaan in Phnom Penh, had zelfs een heuse date afgelopen weekend, daarover zo meer. Ook de vooruitzichten zijn goed, aankomende vrijdag een Cambodjaans verlovingsfeest in Phnom Penh en daarna een lang weekend waarin ik een heel mooi tripje gepland heb.

Eerst de opdracht maar eens. Ik ben nu door de conceptfase heen, er zijn een aantal leuke dingen naar boven komen drijven die het met zijn allen tot zo'n vier concepten hebben gemaakt. Als je het interessant vind kun je ze bekijken in "thesis.pdf" die [hier] of onderaan dit stuk tekst te downloaden is. Het komt er op neer dat de verpakking behoorlijk simpel de vorm van een doos krijgt. Dit omdat alle geïnterviewde mensen aangaven een doos te willen om de lamp te kunnen opbergen als deze niet gebruikt wordt. Ook willen ze de doos gebruiken om er eventueel mee terug te gaan naar de winkel, als bewijs van echtheid. Maargoed, de ene doos is de andere niet. Op de doos van KamWorks komt een heus spel te staan. Ik heb nu concepten gemaakt van spellen zowel met als zonder stroom uit het zonnepaneel. Ook is het mogelijk de mensen het één en ander duidelijk te maken via een stripverhaal. Tot slot heb ik de mogelijkheid bekeken om de gebruiker op een grappige manier duidelijk te maken hoeveel stroom er nou van het zonne paneel af komt. Je kunt het zonnepaneel straks misschien wel in de verpakking pluggen en op een bepaalde manier zien of je het zonnepaneel goed op de zon gericht hebt en of hij mooi schoon is. Een aantal manieren heb ik gevonden, maar als jij als lezer van dit stukje tekst een idee hebt om op een andere manier duidelijk te maken hoeveel stroom er van het zonnepaneel komt, GRAAG, mail!, ik ben er nu druk mee bezig!

Dan de date. Ik had in een vorig verhaal al eens verteld dat ik tijdens mijn lunch een oudere vrouw had gevraagd naar een adres in Phnom Penh. Ze belde gelijk haar dochter, die na een paar minuten kwam om te helpen. Ze vroeg om mijn telefoonnummer, die kreeg ze. Nou, die avond belde ze gelijk al, ze liet er geen gras over groeien! Ze wilde wat met me eten, maar ik had al gegeten, dus ik zei haar dat ik volgende week wel zou bellen om wat met haar te gaan eten. Ik was toch wel benieuwd hoe dat hier zou gaan. Goed, zo gezegd, zo gedaan, afgesproken in Sorya, dat is een winkelcentrum hier. Het was best grappig, over van allerlei dingen gepraat, wat gegeten in dat winkelcentrum, ALLEEN HAAR MOEDER WAS ER BIJ! Ja, inderdaad. Ook al hadden we het over van allerlei dingen, het ging steeds op haar studie aan, ze wilde in het buitenland studeren, maar kende zo weinig mensen in het buitenland, etc.. Op een gegeven moment vroeg ik haar hoe oud ze nou was, ze ging eerst in het Khmer met haar moeder overleggen en toen kwam er een vertwijfelde achttien uit....nou, niet dus. Ik tast nog steeds in het duister of ze nou ouder of jonger dan 18 is, maar 18 is ze niet! Nou, na een paar van dat soort dingen had ik het wel een beetje gehad toen zat ik ook zo weer op mijn motor richting mijn guesthouse. Grappig om een keer mee te maken, maar je hebt er niks aan.

Dan komend weekend, dat gaat leuk worden! Vorige week kregen we een uitnodiging van een oud-weeshuis bewoner dat hij verloofd was en een feestje ging geven. Aanstaande vrijdag gaat het gebeuren, in Phnom Penh. Dat komt ook mooi uit, want we hebben een lang weekend omdat het hier maandag queens day is. Een paar studenten gaan met Arjen, Leap en zo'n tien weeskinderen naar Sihanoukville, waar een toekomstige klant van Arjen een resort op een eiland heeft. De beste man kwamen we op ons vorige tripje naar Sihanoukville tegen en Bas wist hem te interesseren in KamWorks. Dit is toch een prima resultaat van zo'n reisje. Ik heb zelf niet zo'n zin om nog een keer naar Sihanoukville te gaan en ga naar Kirirom national park. Een natuurpark waar je mooi met je motor heen kunt rijden, het ligt op zo'n 150 km van Phnom Penh en heeft watervallen en een redelijke berg. Zaterdagochtend vroeg die kant op, maandag aan het einde van de ochtend weer terug, daar heb ik nou echt even zin in!

Ik heb het maar niet meer over de moesson buien hier, want ik hoorde dat het er in Enschede dit weekend nog harder aan toe ging...en die hitte hier...ach, het went, die 30 graden in Nederland halen we hier 's nachts, maar overdag is het dan hooguit vijf graden warmer, dat valt wel mee.

Nou, ik moet even een eind aan dit bericht maken, over tien minuten gaat hier het internet er af. Het beste gewenst vanaf deze kant en de groeten!

[Download thesis.pdf]

Cambodjaanse eigenaardigheden

Na zo'n vijf of zes weken in Cambodja gaan je toch een aantal dingen opvallen, dingen die je van tevoren niet had kunnen bedenken, maar hier toch aan de orde van de dag zijn.

Wat je vanaf dag 1 al opvalt zijn de eigenaardigheden in het vervoer. Het is hier bijvoorbeeld heel gewoon om met vijf mensen op een brommer te rijden, ik heb zelfs mensen gesproken die er zeven hebben weten te tellen. Het blijft niet bij mensen, twee varkens of twintig kippen, zakken rijst twee keer zo hoog opgestapeld dan de bestuurder, bakken met vis, enorme glazen platen en zelfs andere brommers. Vanaf het weeshuis waar KamWorks gevestigd is rijden we eerst zo'n kwartier over een zandweg die vol met gaten zit en na een bui erg moeilijk te bereiden is. Aan het eind slaan we links af, road #1 op, de A1 van Cambodja. Er ligt asfalt op road #1, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Auto's, motoren, fietsers, ramoks (kom ik zo op terug) en vrachtwagens, alles rijd er door elkaar met een slakkengangetje van zo'n zestig kilometer per uur om de enorm gevaarlijke kuilen in de weg te kunnen ontwijken. Er zitten overal gaten met een diameter van zo'n halve meter in de weg. De gaten zijn een centimeter of dertig diep en je kunt je wel voorstellen wat er gebeurd als je er met zestig kilometer per uur met het voorwiel van je motor in verdwijnt. Overdag zie je ze, maar stel het heeft geregend, de helft van de weg bestaat uit plassen en de kuilen zijn helemaal volgelopen...het is bij mij één keer mis gegaan toen ik Miriam achterop had...met zo'n vijftig kilometer per uur, 's nachts, verblind door een tegenligger met het achterwiel door zo'n gat gegaan, deuk in de velg, binnenband gescheurd, kon nog wel veilig stoppen, maar daar sta je dan.
Een ramok is ook iets dat ik nog niet eerder had gezien. Het is niks meer dan een motor met daar achter een smalle aanhanger die zo'n halve meter diep is. Over die aanhanger liggen zeven planken enorm veel mensen op passen. Ramoks rijden lange stukken en telkens als iemand "Chop Chop" roept, stopt de bestuurder.

Dan de preutsheid. Uit pure preutsheid zwemmen Cambodjanen met AL hun kleren aan. Soms durven ze wel heel hard "Hello!" te roepen, maar als je dan naar ze toe komt zakt de moed ze in de benen en rennen ze hard weg. Als je het heel rustig aanpakt blijkt echter dat ze alleen de kat maar even uit de boom aan het kijken zijn, want eenmaal aan de praat is er ook geen stoppen meer aan. Ze willen alles van je weten, het begint met je leeftijd, vervolgens of je getrouwd bent, vervolgens waarom je dan wel niet getrouwd bent. Zo zat ik donderdag een broodje te eten met een kaart van Phnom Penh bij me. Ik was in de stad aan het rondrijden op zoek naar bedrijven die verpakkingen maken. Ik zat daar dus met die kaart voor me een een hele lijst met bedrijven in de verpakkingssector. Er zat al een tijdje een vrouw tegenover me en ik vroeg haar of ze een bepaalde straat kende. Ze keek gelijk de andere kant op en begon fanatiek te bellen. Ik dacht dat ze niks van me moest weten en liet haar maar met rust. Een paar minuten later kwam er ineens een heel mooi meisje naast me zitten die me vroeg wat ik haar moeder had gevraagd. Dus daar ging dat telefoontje heen. Al snel ging het niet meer over dat adres en het meisje zei dat we van haar moeder vrienden moesten worden. In heel fout engels zei ze "My mom wants me to do your friend"...en dat betekent toch heel wat anders. Ze vroeg om mijn nummer, ik was wel benieuwd waar dit heen ging, dus die kon ze krijgen. Daarover vast nog wel een keer meer.

Het internet hier, nog zoiets. KamWorks is gevestigd in the middle of nowhere in een derde wereld land en toch hebben we internet. Vanaf mijn laptop gaat het signaal onder ideale omstandigheden door de lucht naar het hoofdgebouw van KamWorks dat op zo'n 50 meter afstand ligt. Vanaf daar gaat het via een straalverbinding zo'n dertig kilometer door de lucht naar een internetprovider in Phnom Penh. Dit is al een knap staaltje techniek op zich, maar er hoeft maar een koe tussen de twee KamWorks gebouwen te lopen of een regenwolk tussen hier en Phnom Penh en de 404 errors vliegen je hier om de oren. Ook hebben we daarnaast een datalimiet van 500 mb per maand. We zitten hier met zeven mensen, dat is dus zo'n 75 mb per persoon per maand, zo'n 2.5 mb per dag per persoon. Eén foto van mijn camera is al 2.5 mb. Toch mooi dat het allemaal werkt, ik word er blij van.

Cambodjanen eten niet genoeg broodjes kaas en worden daarom niet langer dan pakweg 1.70m. Als ik ergens langs kom banjeren met mijn 1.97m gaat menig mond op half 7 hangen. Mensen gaan serieus langs de kant van de weg staan kijken, stoppen met hun werk en zeggen niks. Als je voorbij bent hoor je vaak onderling gelach of zachtjes "pi metre", dat twee meter betekent. Eerst vond ik dat maar raar, maar als je je vervolgens omdraait en zegt dat je daadwerkelijk bijna twee meter bent krijg je de meest gave reacties, de meeste bestaan uit een typisch Cambodjaans "Ooooaaahhhh", vervolgens knikken ze vriendelijk en lopen ze verder, wat een freak show.

Ook is het in Cambodja heel "cool" om een lichtere huid te hebben dan de mensen om je heen. Een lichte huid staat hier voor een hoge status en daarom zie je ook heel wat Cambodjanen met handschoenen en een hoge kraag op hun motoren rijden. Ook kicken ze er op om niet veel te werken. Ze laten de nagels van hun pink groeien om zo aan te geven dat ze geen fysiek zwaar werk uitvoeren. Een laatste vuigh feitje is dat Cambodjanen graag één lange haar laten groeien uit een moedervlek op het gezicht. Stel je hebt er één, het liefst ergens rond je mond, laat je een zo lang mogelijke haar groeien vanaf het gedrocht en je bent het helemaal. BAH.

Eigenaardigheden te over dus, een geweldig land en wat een geweldige mensen, altijd vriendelijk, altijd lachen, maar wat hebben ze een nare geschiedenis achter de rug. In Nederland heb ik er nooit zo veel van gehoord, maar Cambodja ligt tussen Thailand en Vietnam, waardoor er altijd gedonder was. Na al die oorlogen ging het in dit land ook nog eens helemaal mis toen Pol Pot met zijn Rode Khmer tussen 1975 en 1979 zo'n beetje iedereen die genoeg verstand had om een eigen mening te vormen uit de weg te ruimen. De hele middenklasse werd uitgevaagd, mensen wisten niet eens meer hoe ze rijst moesten verbouwen, tienduizenden doden, families werden uit elkaar getrokken en overal heen geëxporteerd, een ware hel. Zo ben ik een week geleden ook met een Canadese jongen naar de plek geweest waar 9000 Cambodjanen in massagraven zijn gevonden en waar nu een monument is geplaatst met daarin allemaal menselijke schedels, gesorteerd op geslacht en leeftijd...het is echt heel raar om voor een schap te staan waar je zo 100 schedels ziet liggen van "female 19-25 years of age". Achter het monument waren ook de kuilen te zien van waaruit de lichamen in 1980 geborgen waren. Tientallen kuilen met bordjes als "grave of 144 headless, naked women and children". Wat me nog wel het meest aangreep was het looppad. Je loopt tussen de massagraven door, maar het blijkt dat er tussen de graven ook mensen begraven liggen, je ziet namelijk stukken bot en kleding uit de grond steken, afgesleten door duizenden touristenschoenen die er gewoon overheen lopen! Bij elke regenbui, elke voetstap wordt er weer een laagje zand weggehaald en komen er meer menselijke resten bloot te liggen, ik vond het echt een hele vreemde beleving en ben maar in het gras er naast gaan lopen. Absurd.

Als je met dat in je hoofd naar die eigenaardigheden kijkt, als je al dat gelach in die kinderen ziet, die fonkelende ogen van plezier bij zowel volwassenen als kinderen besef je dat dit toch wel een heel ander land is dan Nederland en helpt het je absoluut motiveren om hier een product op de markt te zetten waardoor ze in ieder geval 's avonds licht hebben, zonder elke keer te hoeven betalen voor het opladen van een accu.

Dat was het wel weer voor deze keer, de volgende keer weer een normaal verhaal en foto's!