Warmte op IJsland

Foto's zijn te vinden in de gallery IJsland Airwaves.
Passende muziek van het Airwaves Festival is hier te vinden.

Al een half jaar radiostilte aan het reisfront. Is er iets aan de hand? Nee. Juist niet. Sinds april werk ik bij JoHo in Amsterdam en dat bevalt tot nu toe prima. De eerste maanden woonde ik in de wijk Bos en Lommer, in een flatje op drie hoog in een 'cultureel divers' gebied, veel kinderen die 's avonds tot laat op straat voetballen, overal andere geuren rond etenstijd en een plek waar ik mijn laptop nooit te dicht voor het raam zette, maar nooit ergens last van heb gehad. Ik had een heel appartement voor mezelf dus besloot ik een kamer beschikbaar te stellen voor couchsurfers. Couchsurfers zijn reizigers die een lokaal tintje willen geven aan hun reis. Via couchsurfing.com zoeken ze lokale mensen die genoeg ruimte hebben voor een luchtbedje of matras en die het niet erg vinden als er af en toe voor ze gekookt wordt. Op deze manier heb ik afgelopen zomer zo'n 15 reizigers over de vloer gehad, sommigen voor één nachtje, sommigen voor een hele week, sommigen spraken Frans, sommigen niet, sommigen brachten IJslandse snoepjes mee, sommigen een hele tandem. Zo had ik dus op een gegeven moment Guðný, Álfheidur en Elva op bezoek, drie IJslandse meisjes van 19 en 20 jaar oud die aan het begin stonden van een interrail trip door Europa. Over mijn belevenissen bij hun thuis gaat dit verhaal.

Het begon allemaal in Nederland waar ik, inmiddels woonachtig in de wijk westerpark, van iemand vaag iets hoorde over een festival op IJsland. Ook had ik de film Heima van Sigur Rós onlangs gezien. Toevallig kreeg ik nog diezelfde dag bericht dat ik 8 vakantiedagen op moest maken dit jaar en dat dat het best in Oktober kon. Ik ging eens kijken naar de website van het festival en na die nacht niet te hebben kunnen slapen van de opwinding, een ticket te hebben geboekt en ook die nacht nog Herman (zie tripje Idylische trip door het Iberische schiereiland) medegedeeld had 'dat we naar IJsland gingen' was het allemaal rond.

Zo stond ik dus vorige week na een vlucht van drie uur warm ingepakt op het busstation van Reykjavik. Ik werd opgepikt door Guðný, die ik van tevoren had ingelicht over onze komst. Ze had geregeld dat ik de hele week bij haar en haar ouders thuis kon slapen.

Na een korte kennismaking met haar familie lag ik twee uur later met alle drie de meiden in een door een heetwaterbron verwarmd stomend bubbelbad in de bijna vriezende buitenlucht te genieten van mijn keuze om naar IJsland te gaan.

De volgende dag heb ik Reykjavik een beetje verkend per fiets, heb de festival armbandjes opgehaald en ben 's avonds met Álfheidur naar onder andere Our Lives, Hjaltalin, Retro Stefson, Reykjavik! en For a Minor Reflection geweest op de eerste avond van het Airwaves festival.

Na de volgende dag Herman opgepikt te hebben volgden drie dagen van een erg fijne mix van IJslandse warmte, voedsel en IJslands beste muziek. Elke avond ging het festival vol los, onder andere optredens gezien van Ane Brun, Ólafur Arnalds, Parachutes, Ultra Mega Technobandið Stefán, Ben Frost, Amiina, Motion Boys, Mammút, Robots in Disguise en FM Belfast. De dagen en avonden zaten vol met bijvoorbeeld goede gesprekken over de walvisvangst op IJsland, waaruit blijkt dat het de IJslanders niet om de walvis gaat, maar om het feit dat niemand ze iets op dient te leggen. Er zijn wel meer eigenaardige dingen over IJslanders te vertellen, zo eten ze lamshoofd alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Nederland heeft boerenkool, zij hebben lamshoofd. De ouders van Álfheidur hadden Herman en mij uitgenodigd om zo'n unit te komen verorberen dus op een gegeven moment had ik ook een stuk wang, tong, snuit en Herman zelfs het binnenste van een oog op de vork. Een lam zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn.

IJsland heeft het op dit moment zwaar te verduren door de financiële crisis. Het resultaat is een vallende IJslandse Kroon en veel IJslanders die al hun spaargeld in rook op hebben zien gaan in twee weken tijd. De media dikt dit allemaal nog even lekker aan, door schouder-ophalende journalisten voor een pinautomaat te zetten en die camera eens even flink in te zoomen op dat afgebladerde stukje dak aan dat random huis in Reykjavik. Feit is echter dat je gewoon kunt pinnen en er op straat helemaal niets van merkt. Wel is het zo dat je veel meer Kronen voor je Euro's krijgt, waardoor een halve liter bier nu niet 9, maar 5 euro kost. Natuurlijk zijn er veel mensen die hierdoor financieel in de moeilijkheden komen, maar het algemene beeld van de IJslanders is dat ze het allemaal aan hebben zien komen, ze beseffen zich maar al te goed dat ze de afgelopen jaren flink boven hun stand hebben geleefd en dat het niet zo verkeerd is om eens met de neus op de feiten gedrukt te worden. Er wordt gehoopt op een oplossing waardoor IJsland er weer bovenop komt en toch vrij en onafhankelijk blijft. Om een gevoel van samenhorigheid te creëren is er tijdens het festival een drumsessie gepland waar 'heel Reykjavik' weer in één maat gaat drummen, natuurlijk hebben we daar flink aan meegedrumd en kregen zelfs nog een dikke tv camera van een of ander Noors televisiestation in onze snoet.

Na het festival hebben we een tripje gemaakt van Reykjavik naar Vík in het zuiden van IJsland. Een fikse Jeep bracht ons via Road 1 langs uitgestrekte gletsjertongen, immense watervallen, zwarte lavastranden en kuddes schapen die er nu anders uitzagen dan voorheen. De combinatie van adembenemende landschappen die gevaarlijk in de buurt komen van hun Nieuw Zeelandse tegenhangers, een heel fijn gezelschap en een perfect weertje maakten deze dag tot een van de beste van de trip.

Voor Herman was het tijd om te vertrekken en daarna heb ik op mijn laatste sneeuwige dag erg rustig aan gedaan. Na een bakkie warme chocolademelk in een woonkamer van een oude hippie met pink floyd trui, heb ik alvast afscheid genomen van Elva, ze moest weer naar school. Vervolgens heb ik een vintage IJslandse trui met rendieren aangeschaft bij de lokale hippe tweedehands toko en ben ik met een tas vol IJslands Skyr en Þristur voor de laatste keer uit Reykjavik terug gefietst naar het huis van Guðný. 's Avonds zijn we nog voor een laatste keer naar het zwem/bubbelbad gegaan en na een heerlijk Ijsje moest ik ook afscheid nemen van Álfheidur. Tas inpakken, stukje schrijven in het gastenboek en slapen.

De volgende ochtend werd ik om vijf uur 's morgens door Guðný naar het busstation gebracht, waarna ik ook van haar afscheid moest nemen. IJsland heeft een vaste plek gekregen in mijn lijstje met favorieten plekken op aarde. Wat een fijne mensen, wat een mooie natuur, wat een warmte. In IJsland.

Thuis met wat internationale gasten.
vlnr Gerben, Michelle, Anders, Herjen

Zo duur als het bier is, zo mooi zijn de vrouwen

vlnr: Louisa, Ik, Herjen en Katrine

"Hey Stefan, wil je 5 dgn mee nr Kopenhagen, of ben je nog druk met werk zoeken? Gr. H" afzender: Herjen O.

En zo begon het. Ik had geen reden om nee te zeggen, ik had net te horen gekregen dat ik per 13 Mei kon beginnen met werken bij JoHo (www.joho.nl) in Leiden. Daarover aan het eind meer, want dit reisverslag is tevens een oproep om woonruimte te vinden in Amsterdam.

Anyway, op koninginnendag 2008 begon het tripje. Om een uur of 12 's middags stond Herjen (in Australië leren kennen, werkt als interaction designer en heeft een auto van de zaak) in zijn babyblauwe Citroën C3 op de oprit. Na een gebakken eitje zijn we maar op weg gegaan, met als doel drie dagen later in Kopenhagen aan te komen om een vriendin van Herjen op te zoeken. De eerste paar honderd kilometer gingen met een mooi tempo om vervolgens rond zonsondergang net voor de Deense grens uit te komen. Het plan was om de eerste nacht te gaan wildkamperen en al snel dwaalden we over de landweggetjes van het Noord-Duitse land. De eerste plek was heel mooi beschut, net onder een enorme windmolen, maar toen we uit de auto stapten bleek het toch niet zo heel plezierig te zijn om onder wieken te staan die met een paar honderd kilometer per uur voorbij komen razen. Een kwartier later, na een hert en een paar konijnen te hebben ontweken kwamen we aan in een verlaten weilandje, waar we uiteindelijk de tent hebben opgezet.

De volgende dag hebben we langs de Deense westkust getoerd, mooie omgeving, lekker weer, maar de zee bleek na een duik van 10 seconden en een hap zout VEEL te koud. Na een tip van een lokaal VVV meisje zijn we naar Odense op het eiland Fünen gereden. Odense is een harstikke mooie stad, maar we werden wel even flink met onze neus op de feiten gedrukt toen we onze eerste twee biertjes bestelden en aan 15 Euro niet genoeg bleken te hebben. Toen er ook nog eens een Robbie Williams coverband begon te spelen was het de hoogste tijd om naar een ander café te verkassen. Na een paar uur onze ogen uitgekeken te hebben vond ik het wel weer mooi geweest, Herjen was met een oude fiets aan het dansen en zag daar wel potentie in, dus ben ik maar in mijn eentje op het hostel aan gegaan. Een luttel uur later kwam Herjen toch ook naar het hostel.

De trip van Odense naar Kopenhagen verliep heel soepel, via een tolweg stonden we in zo'n twee uur in de hoofdstad van Denemarken. Na een telefoontje met ons reisdoel Katrine bleek dat ze nog aan het werk was, maar wij welkom waren om bij haar werk langs te komen. Ze bleek in een restaurantje in een groot park te werken en een paar uur en een regenbui later zijn we van daar vertrokken naar een prima kelderbarretje met hippie muziek. Die avond zijn we de stad in gegaan en beland in een rock bar waar een AC/DC-achtige band zeer prima werk verrichtte. Zeer moe en voldaan was het de hoogste tijd om naast Katrine in slaap te vallen.

De laatste dag in Kopenhagen was heel erg relaxed. Via een flinke wandeling door de hippie wijk Christiana (been there, done that) zijn we gaan zonnen in Nyhavn. Eenmaal daar werden we vergezeld door Michelle (incl. gitaar) en Louisa, vriendinnen van Katrine. Michelle Djarling is een soort van singer/songwriter/producer en had net een nummer opgenomen met een groep vriendinnen op bachelorparty, ook die groep kwam ons vergezellen en het gezellige resultaat is het best samen te vatten met het volgende filmpje:




Na een pizza in het park was het weer tijd om te stappen. Omdat we de volgende ochtend vertrokken hebben we het niet heel laat gemaakt. Hoe goed die bedoeling ook was, ik heb bijna niet geslapen die nacht...

De terugweg ging redelijk soepel, we zijn een stuk met de boot gegaan en omdat TomTom ons om een paar files heeft geleid kwamen we rond een uur of 8 in Mariëheem aan. Zo kwam ook dit tripje weer tot een eind en kan ik nog een week van mijn vrijheid genieten, voordat ik volgende week begin met werken!

Dit bericht heeft een dubbele inhoud, ten eerste is het natuurlijk het verslag van het tripje, maar ik ben ook hard op zoek naar woonruimte in Amsterdam. Ik ga in Leiden werken en het is maar een half uur met de trein naar Amsterdam. Ik ga me morgen aanmelden bij Zwerfkei en AdHoc (antikraak), maar als iemand woonruimte (huur of onderhuur) in Amsterdam weet, laat het me aub weten! Ook kan ik best eerst een half jaar in een straal van 30 min. om Leiden gaan wonen, maar als ik in één keer in Amsterdam tercht kan is dat natuurlijk nog mooier!

Reacties kunnen naar info@stefanruiter.nl of reageer op dit bericht!

Met de lange onderbroek liften in Noorwegen

[Nieuwe foto's in de gallery 05-01-08 Noorwegen]
Koud, dat was het vooral. Met Githa Schrijver, 25 jaar, kunstenares, kinderboeken illustratrice, uit Broekland, woont in Zwolle, ben ik met oud en nieuw op bezoek geweest bij een oud-klasgenoot van de basisschool, Paul Wippert. De heenweg ging met treinen, bussen en het vliegtuig. De terugweg ging liftend per auto, truck, boot en bus.

Het begon allemaal op 30 december 2007. De heenweg was goed voorbereid, treintijden genoteerd, vluchtnummer uitgeprint, het ging dan ook allemaal erg soepel. De eerste trein ging naar Enschede. Van Enschede pakten we de trein naar Münster, die gratis bleek te zijn omdat de ticketmachine geen briefgeld accepteerde. Vanuit Münster pakten we de ICE naar Bremen, vanwaaruit we vlogen. Op het vliegveld van Bremen heb je een hele mooie vertrekhal voor allerlei maatschappijen, met daarnaast een afgetrapte, overvolle en zeer lelijke loods van Ryanair. Wij vlogen met Ryanair. Na een uur hadden we eindelijk onze boardingpass en de rest van de vlucht verliep prima, om een uur of vijf waren we in Oslo Torp. Om half negen vertrok onze bus pas, maar na een paar uurtjes rondhangen konden we eindelijk van het vliegveld weg. De bus bracht ons in dik twee uur naar het plaatsje Seljord, waar Paul met een mooie vierkante oude Volvo klaarstond om ons het laatste stuk mee te nemen. Na een uurtje slipperig door de Noorse middle of nowhere gereden te hebben kwamen we om half één aan bij zijn huis. Even was er nog tijd om een broodje kaas weg te eten, maar daarna was er alle behoefte om het bed in te duiken.

Paul woont met zijn vriendin Romina ,zijn hond Marie, een stel kippen, vissen, katten, koeien en varkens op het terrein van een internaat, de Foldsæ Steinerskole, een soort vrije school met ecologische insteek. Zijn werk is het onderhouden van het boerderij gedeelte van het internaat. Ook zijn zusje Eline en haar vriend Matthias werken op het internaat, maar dan als tuinman en tuinvrouw. Ja, de volgende dag stond ik ook in een overalletje stront te schuiven en koeien te voeren. Maargoed, de volgende dag was het dus de 31e, oudejaarsavond, reden voor een feestje. De dag bestond uit het voorbereiden van het eten, koeien melken en oppassen dat je niet op je bek ging met al die gladheid overal. ‘s Avonds kwamen een paar vrienden van Paul naar Eline’s huis en het werd er een gezellige dronken bedoeling. Een van die dronken vrienden sloeg Paul op een gegeven moment in zijn ballen, waardoor de avond als thema kreeg: “just don’t hit me in the balls”. Rond twaalf uur was er wat vuurwerk, werd er een beetje heen en weer omhelsd en werd er flink gepocht over wie nou de mooiste vuurpijl had, je kent dat wel.

De ochtend van nieuwjaarsdag heeft niemand meegemaakt, iedereen werd pas in de middag wakker, behalve Eline en Matthias, die moesten melken. De eerste dag van het nieuwe jaar werd een luie bedoeling met als afsluiting een uur om een kampvuurtje in het bos waar we Paul's zelf gevangen forellen bakten en op aten. Erg idyllisch, nog kouder.

Op 2 januari was het weer mooi geweest bij Paul en begonnen we aan de terugreis. In tegenstelling tot de perfect geplande heenreis ontbrak nu enig plan. Met een week de tijd leek het prima mogelijk om naar Nederland terug te liften. Eerst moesten we echter uit dit afgelegen gebied komen en hebben we een bus van een uur genomen naar Seljord, een dorpje waar in ieder geval een aantal auto’s rijden. Het was nog donker, zo vroeg, dus liften was een beetje lastig. Eerst hebben we het even geprobeerd bij een tankstation, maar toen succes uitbleef en het licht begon te worden werd het tijd om langs de weg te gaan staan. Met de lange onderbroek en een Russisch ogende muts was het prima toeven en na een goed half uur hadden we onze eerste lift te pakken. Twee vrouwen brachten ons naar Bø. Vanuit Bø kregen we een lift van een hippie vrouw en haar zoon die ons uitnodigden voor een bak koffie in hun huis aan een meertje. Dat klonk prima en het was dan ook een prima bak koffie met een nog beter uitzicht. Vervolgens bracht de vrouw ons naar het dorp Notodden, vanwaar we na twee km langs een snelweg lopen een lift kregen helemaal naar Oslo. We werden opgepikt door twee studenten van de kunstacademie, een lief meisje en een gast met een blauw fluorescerende jas, in een net-niet-volkswagen-busje, te retro. In Oslo brachten ze ons tot aan het hoofd busstation vanwaar we een paar opties hadden. We konden met een nachtbus helemaal naar Kopenhagen, met de trein naar Göteborg, liften via west Zweden of met de boot naar Denemarken. De bus leek een mooie optie, maar deze was volgeboekt en paste niet echt in het ‘liften’ plaatje. We zijn naar de haven gelopen om te zien dat Stena line, de grootste boot maatschappij gesloten was dus die optie viel ook af. De trein naar Göteborg zou om 12 uur 's nachts aankomen, waardoor je daar weer vast komt te zitten, dus we besloten eerst even wat te gaan eten. Onderweg naar het eten zag ik toevallig een bordje bij een bus platform met daarop “Frederikshavn”... en ik snapte niet hoe dat kon, sinds er 300 km zee tussen Oslo en Frederikshavn in Denemarken lag. Dus ik vroeg een oud vrouwtje hoe dat zat en het bleek dat deze bus naar een boot ging die diezelfde avond nog naar Denemarken ging. Ze dacht dat er misschien nog wel plek op de boot zou zijn en dus gingen we op de bonnefooi met de bus mee naar de boot. Eenmaal in de haven begon de vrouw te praten over een vriendin die mee ging op de boot, die misschien nog wel een waardebon bij haar had voor de boot. Die waardebon was nog maar heel kort geldig en ze hadden er zelf niks aan en ze wist niet zeker of het wel zou werken. Nou, na een paar minuten kwam ze inderdaad aan met een bon met wat Noorse tekst. Ik leverde de bon vol ongeloof in bij de ticket balie...vijf minuten later had ik een cabin voor vier personen en twee tickets voor de boot, gratis! Op de boot als koning te rijk op het panorama deck genoten van het uitzicht over Oslo, de vrouw bedankt, heerlijk geslapen en twaalf uur later zetten we voet aan wal in Frederikshavn in Denemarken.

Liftdag twee, 3 januari, het waaide keihard en het was erg koud in Denemarken. Met een mooi liftbordje stonden we langs de stroom van 200 auto’s die van de boot af reden. Iedereen ging naar het zuiden en het had er alle schijn van dat we snel een lift kregen. Niets was echter minder waar. Niemand nam ons mee, daar sta je dan, helemaal in noord Denemarken. We zijn maar een stuk gaan lopen en na een half uur werden we gelukkig opgepikt door een Deen in een gloednieuwe 807 met schuifdeur. De Deen bracht ons naar Aalborg, maar de locatie was niet erg goed, we stonden bij een rotonde bij een oprit van de snelweg, de weg was erg glad en iedereen moest opletten waar hij reed dus werden we niet echt opgemerkt. Toch stopte er na een kwartier een Aziatische standbouwer. Hij bracht ons naar een grote parkeerplaats langs de snelweg die helemaal richting Zuid Duitsland ging. Van daar uit hadden we heel snel een nieuwe lift, van een Deense man die in Thailand woonde, maar nu voor kerst en oud en nieuw thuis was. In een dikke mercedes bracht hij ons naar Århus. De laatste lift van de dag bracht ons in een lege bus naar een truckstop aan de Deens-Duitse grens bij Padborg. Bij deze truckstop hadden we weinig geluk met het vinden van een lift naar Duitsland, iedereen ging naar het noorden. We besloten maar te blijven slapen voor 40 euro. Die avond kwamen we wel een 21 jarige Nederlandse trucker tegen met zijn vriendin die ons de volgende ochtend om zes uur mee wilde nemen tot aan Zwolle, dat klonk ons als muziek in de oren.

De volgende ochtend stonden we om vijf over zes in het afgesproken restaurant, een beetje aan de late kant want ik had het sleutelpasje in de kamer laten liggen....resultaat, de trucker en zijn vriendin waren hem gevlogen... ZUUR! Dus maar weer op zoek naar truckers. Uiteindelijk een Pool gevonden en na lang wachten ging hij eindelijk om kwart over negen rijden. Hij bracht ons 150 km verder, tot aan een rasthof net voor Hamburg. Eenmaal daar hebben we eerst rustig een bakkie koffie gedronken, een bordje gemaakt met Bremen er op en wilden we net beginnen met liften toen we twee Nederlandse auto’s zagen staan. Gelijk maar even gevraagd of ze toevallig naar Nederland gingen en plek over hadden voor twee lifters....en het was gelijk raak! Een stel dat dicht bij het Sonsbeek in Arnhem woont pikte ons op en bracht ons helemaal naar Deventer. Voor hun was het niet om en wij waren al bijna thuis. Alsof ons geluk niet op kon liepen we vijf minuten door Deventer waar we toevallig Githa d’r vader tegenkwamen en zo stond ik een half uur later in Mariënheem!

Kortom, het was weer een mooi tripje, uiteindelijk heeft het zes dagen geduurd, zijn we in drie dagen terug gelift en heeft het hele tripje inclusief vlucht, vervoer, eten, cadeautjes en andere ongein 260 euro pp gekost, heerlijk!