[foto hierboven: onze tuktuk vol met kinderen]In dit verhaal onder andere: Hoe Erik bijna bestolen werd door een aap, op welk groot beest ik, Bas en Erik hebben gereden, waarom een tuktuk driver aan Erik, Bas en mij vroeg waar ons vierde persoon 'the toilet person' was, wat er gebeurt als een Cambodjaan die aan de diarree is zijn zaakje laat lopen in een volle bus en nog veel meer.
Ja, er is weer genoeg gebeurd de afgelopen week. Alles gaat hier best prima. Het regenseizoen begint zo langzamerhand door te breken waardoor het aan het einde van de dag een stuk aangenamer wordt, de kinderen van het weeshuis zijn nog altijd even leuk, er worden hier heel wat tripjes gemaakt, ik heb zin in de bacheloropdracht en heb nu voor mezelf mooi duidelijk wat ik wil gaan doen en er gebeuren hier heel veel grappige dingen.
Zo waren we laatst (Erik, Bas, Martijn en ik) onze dagelijkse behoefte aan vitaminen aan het halen in de vorm van een fruitshake aan het einde van de zandweg. Een stukje verderop zien we altijd een tempel en op een random dag vorige week besloten we er maar eens heen te gaan. Na heel wat kodak momentjes die allemaal binnenkort online komen te staan kwamen we bij een kooi met een aap. Apen zijn leuke beesten, maar het bleek dat dit exemplaar niet voor niks in een kooitje zat. Erik wilde op een gegeven moment een foto maken en even leek het alsof het beest mooi ging poseren, met zijn armpjes net door de tralies.....en WHAM, hij had Erik's camera vast. Het scheelde dat de camera met een touwtje om Erik's pols zat, maar anders had het hem heel wat moeite gekost om hem weer terug te krijgen.
Al snel werd het weekend, de week duurde een dag korter omdat ze hier enorm veel feestdagen hebben en we besloten om het weekend in Siem Reap door te brengen. Siem Reap is de touristische trekpleister van Cambodja, met de tempels van Angkor Wat als hoogtepunt. De keuze was om 6 uur in een bus te zitten of 8 uur met de motor te rijden, dit keer hebben we maar gekozen voor de bus. 's Avonds aangekomen hebben we een leuk cheap hotel gevonden en zijn we het stadje in gegaan. Siem Reap is een heel klein stadje met een hele leuke mix van Westerse en Cambodjaanse invloeden. We hebben gegeten en gedronken in hele leuke barretjes en op een gegeven moment kwamen we in een club uit die helemaal donker was van binnen. Martijn was er niet bij, hij was aan de diarree, maar Bas, ik en Erik hadden nog nooit zoiets vuighs gezien. Eerst hadden we het idee dat we in een bordeel terecht waren gekomen, maar even later bleek dat het een normaal 'schuifel uurtje met zachte muziek' was. Op een gegeven moment ging de verlichting aan en op stampende beats van zeker 130 dB werd het psychedelische plafond zichtbaar, geweldig. Na een half uur en zere oren was het mooi geweest en zijn we terug gegaan naar ons hotel, om na wat rare praat met twee Canadese meiden een een Brit moe in ons bed te belanden.
De volgende dag was het tijd voor de tempels. Je zoekt een man met een tuktuk (een brommer met daarachter een bakje waar vier personen in kunnen) op straat, onderhandelt met hem en zo heb je voor 10 dollar, voor vier personen, de hele dag vervoer tussen de tempels. Je betaalt nog wel 20 dollar entree, maar voor wat je daar te zien krijgt is het t geld dubbel en dwars waard. In een notendop komt het er op neer dat het een heel groot gebied is, vele vierkante kilometers, vol tempels, grote gebouwen, grachten, vijvers, mooie bomen, dat soort dingen. Het is allemaal erg oud, vervallen en indrukwekkend. Sommige tempels zijn zelfs helemaal door oerwoud overgroeid, zodat bomen met een diameter van enkele meters dwars door de muren groeien. Op een gegeven moment zagen we allemaal olifanten en het bleek dat je op die beesten een rondje om een tempel kon maken, dat leek ons wel wat. Wat een beesten zeg! Maar het zit helemaal niet lekker! We zaten met ons tweeën in zo'n bakje op de rug van die olifant en dan schud je bij elke stap van links naar rechts, en hard ook! Op een gegeven moment heb je het allemaal wel gezien en na een mooi uitzichtpunt op een heuvel, op een tempel, waar het heel druk was, waar je een mooie zonsondergang zou zien, waar allemaal wolken voor de horizon dreven, waar wij dus besloten eerder weg te gaan, hadden wij zoiets van, we gaan naar huis.'
Eenmaal terug in Siem Reap hebben we superlekker gegeten in een op Philip Starck gebaseerd restaurant. Van de zaterdagavond hadden we hoge verwachtingen, maar het bleek dat de vrijdagavond veel gezelliger was dan de zaterdagavond. 's Avonds werd het op een gegeven moment nog wel grappig toen een tuktuk driver ons vroeg waar onze vierde persoon was, hij noemde hem al 'the toilet person', want de dag ervoor had hij ons ook al ontmoet en toen moest hij wachten op Martijn, omdat hij op de plee zat. Dus wij lachen....zegt een andere tuktuk driver opeens "Look! My friend tuktuk fly!" komt er zo'n jochie met zn tuktuk op het achterwiel langsscheuren...wat een volk hier. Toch boeide de rest van de avond niet zo erg en rond een uur of 1 lagen we weer op bed.
De volgende dag was het 's middags om een uur of twee tijd voor de terugweg. Net daarvoor hebben we nog een krokodillenboerderij bezocht, dat was wel gaaf, zo'n 400 krokodillen die daar een beetje langs de kant van een vijvertje liggen. Anyway, de terugreis. Stel je voor, je zit zes uur lang in een bus vol Cambodjanen, met de airco op volle toeren. Ineens zie je een monnik met zijn gewaad voor zijn mond. Ook begonnen er mensen te lopen en te wapperen met dingen voor hun gezicht. De gezichten trokken steeds zuurder weg, iedereen begon te praten...en we hadden niet helemaal door waar het over ging totdat een enorm doordringende lucht ons ook bereikte. Wat bleek nou, een Cambodjaan die de vorige dag iets had gegeten waar zijn maag het niet helemaal mee eens was, had zijn hele zaakje laten lopen, waardoor de hele bus naar diarree stonk. Er werd parfum in de airco gespoten, potjes mintgeurige tijgerbalsem gingen rond, iedereen zat met doeken voor de neus en uiteraard waren er grappen te over. Wat hebben we gelachen.
Eenmaal thuis werd het lachen iets minder, Arjen, onze begeleider, was vrijdag al ziekjes, maar nu bleek dat hij nog steeds op bed lag en de dokter had Dengue bij hem geconstateerd. Dengue wordt overgedragen door muggen en er is geen medicijn voor. Het enige dat je kan doen is rusten, maar ondertussen doen wel al je botten pijn, heb je hoofdpijn, ben je duizelig....niet echt ideaal voor Arjen, die normaalgesproken geen minuut kan stilzitten, altijd druk aan het werk is en ook heel veel werk te doen heeft. Gevolg was ook dat ik hem eergisteren naar Phnom Penh moest rijden, hij moest weer bloed prikken bij de kliniek. Daaruit werd duidelijk dat het inderdaad Dengue was, hij heeft nu wat pijnstillers en de dokter zegt dat hij zeker tot het na het weekend moet blijven rusten. Daarnaast hebben zowel Bas als Erik wat slecht nieuws gekregen van het thuisfront, waardoor de mood nu een beetje minder is. Dat soort dingen gebeuren en het gaat vanzelf wel weer over. Om al die dingen te vergeten gaan we dit weekend met ons vijven (ja, Miriam is ook aangekomen), naar Sihanoukville en Kampot, twee stadjes aan het strand. Daarover vanzelf meer, dit verhaal is wel weer lang genoeg zo. Ik ga de volgende week mensen interviewen, met een tolk van hutje naar hutje, om zo wat informatie te krijgen over mijn te ontwerpen spel en verpakking. Ik ben nu druk bezig de vragen te bedenken, dus ik heb gelukkig genoeg te doen.
Ten slotte nog even wat recents, ik kom net terug van Phnom Penh, Arjen kan nog steeds niet rijden en geen van de werknemers hier heeft een rijbewijs...en er was staal nodig voor een constructie. Anyway, midden in de stad wenkte een politieagent me aan de kant. In Nederland zou je dan gelijk aan de kant gaan, maar hier krijgen de agenten een maandloon van 20 dollar, dat is te weinig om een gezin te onderhouden, dus gebeurd het heel vaak dat ze boetes geven en het geld in hun eigen zak stoppen. Daarom stop je hier dus eigenlijk nooit voor de politie, tenzij het niet anders kan. Ik vroeg dus aan Sarim (één Cambodjaanse werknemer van Kamworks) of ik echt moest stoppen, volgens hem moest het echt. Dus ik aan de kant....en dan heb je gezeik. Ik moest mijn rijbewijs laten zien, die was volgens oom agent niet geldig, want het was geen Cambodjaans rijbewijs, bla bla bla, naar heel wat gezeur fluisterde hij in mijn oor dat ik hem tien dollar moest geven, dat het dan goed was. Uiteindelijk heeft Sarim het omlaag gedingd naar 5 dollar en hebben we dat maar gegeven. Ineens zijn ze dan je beste vriend en helpen ze je zelfs weg te rijden. Ratten.
Tot slot, ik ben vanaf nu ook mobiel te bereiken op +85592502549. Op een vaste telefoon toets je dus 0085592502549. De groeten die kant op en de foto's komen bij het volgende verhaal!
