[Nieuwe foto's in de gallery 25-04-07 Eerste kiekjes Cambodja] Ik zit hier midden tussen de rijstvelden op een lullig stoeltje, maar met het meest mooie uitzicht dat hier mogelijk is, een verhaal te typen. Bas is om me heen aan het lopen om foto’s te maken van dit bijna idylische tafereel. De afgelopen dagen is er weer heel wat gebeurd, er is vandaag dus genoeg te lezen.
Afgelopen weekend zijn we met z’n vieren naar Phnom Penh gegaan. Er zou koninginnendag gevierd worden en het plan was om ook twee motoren te kopen. Koninginnendag ging aan onze neus voorbij, we kwamen er in Phnom Penh pas achter dat het hele feestje om half 1 ’s middags al afgelopen was. Op dat moment moest ik er toch echt aan geloven, de kapper. Na wat gebladerd te hebben in een boekje vol Cambodjaanse kapsels heb ik er maar één uitgekozen en mijn ogen dicht gedaan. Eenmaal buiten voelde ik de wind door mijn korte haar, iets dat ik in geen vier jaar meer gevoeld had, heerlijk! Toch duurde het nog een uur voordat ik echt blij was met mijn nieuwe kapsel. De hele middag hebben we al tourend en struinend doorgebracht, drukke boulevards, krappe marktjes, koloniale gebouwen en golfplaten huisjes, contrast alom. De avond hebben we in twee barretjes doorgebracht, de één stond bol van de westerlingen, de ander stond bijna helemaal leeg. Toch was het gezellig die avond en voor we het wisten was het weer bedtijd. Ons hotel was op zijn minst chabby te noemen, 5 dollar voor een twee-persoons kamer in je eentje, maar ’s nachts was overal het geluid van stromend water te horen, de hitte was niet weg te blazen door de ventilator en rechtop staan in de douche was al helemaal niet mogelijk, rauwheid.
De volgende dag had ik met Leap afgesproken een motor te kopen. Als je namelijk geen Khmer spreekt is het erg moeilijk om voor een goede prijs een motor te krijgen. Leap is de assistent van Arjen (onze begeleider) en met hem heb ik ook de deal gemaakt dat hij over drie maanden mijn motor kan kopen voor zo’n 150 dollar minder dan ik er voor betaald heb. Voor mij een goede zekerheid en niet duur, voor hem een manier om de motor die hij toch al wilde kopen voor 150 dollar minder te krijgen. Om een uur of 11 stond hij dus daadwerkelijk met een honda dream voor de deur, een motorscooter waar half Cambodja op lijkt te rijden. De scooter die me in Nederland het best beviel was mijn goede oude Honda Scoopy en dit is eigelijk de 125cc variant daarvan. Na wat rondtouren door het backpackers gedeelte van de stad zijn ik en Martijn weer terug gereden naar het weeshuis, een ritje van zo’n 50 minuten.
Verder....virussen. Eentje op mijn computer en iets dat er op lijkt in mijn buik. Die op mijn computer kostte vooral tijd, drie nieuwe windows XP installaties later was het probleem pas verholpen, maar het resultaat is nu wel dat alles supersnel draait. Dan dat virus in mijn buik, het viel allemaal wel mee, anderhalf uur met steken in mijn maag wakker gelegen, een keer flink naar de WC en klaar was het weer. Het valt me allemaal eigelijk wel mee, ik heb Martijn nu een paar keer een sprintje naar de WC zien trekken om vervolgens na één keer niet mijn oren dicht te hebben gedaan, nu altijd mijn oren dicht te doen. Gelukkig valt het hier mee, maar ik klopt het toch even af.
Dan die kinderen hier...wat een kleine helden! Altijd willen ze met ons voetballen of Khmer – Engelse woorden leren, gisteravond namen ze ons zelfs in het donker mee de rijstvelden in om op zoek te gaan naar dieren. Kikkers, dikke slakken, torren, van alles kwam voorbij. Ik was eerst heel erg aan het opletten, goed voor me uit kijkend, want ik had namelijk een dag eerder al twee slangen gezien voor ons huis en had geen zin om er hier eentje in mijn broekspijp omhoog te voelen kruipen. Maar die kinderen, ja, ze zijn bikkelhard, waar een ander kind in huilen zou uitbarsten stampt een Cambodjaans kind even een paar keer hard met zijn voet op de grond en het is weer klaar. Wat nog wel het meest opvalt is dat ze altijd lachen. Je zult zelden een kind niet zien stralen van het lachen.
Ook heb ik een hele tas en een boek vol leuke proefjes meegekregen van Ben de Witte. De echte scheikundelessen zijn nog niet begonnen, maar de kinderen hebben al wel kennis gemaakt met zwevende magneten. Sommige kinderen kenden het truckje al, maar anderen gingen helemaal kijken waar de veren zouden zitten die de magneten uit elkaar zouden houden. Ik heb nu al zin in de lessen die we gaan geven.
De bacheloropdracht, de reden dat ik hier nu zit, loopt nog niet echt. Ik heb nu wel een goedgekeurd plan van aanpak, maar ik ben er zelf nog niet tevreden over. Op dit moment is het veel lezen over de Cambodjaanse cultuur. Ik heb nog niet helemaal een beeld van wat ik hier nou precies allemaal wil gaan doen en dat wil ik voor het eind van deze week toch zeker wel rond hebben. Toch krijg ik nu een steeds beter beeld van de mensen hier en uiteindelijk zal dat me flink helpen bij het ontwerp van het spel en de verpakking van de lamp.
Kortom, het gaat hier eigelijk allemaal best prima, ik moet nog een beetje op gang komen met de opdracht, maar de omgeving, motor, mensen hier en uiteraard de weeskinderen maken het hier meer dan aangenaam!
